Dąb szypułkowy (Quercus robur L.)

Rodzina: Bukowate 

Opis ogólny

Dąb szypułkowy jest dużym drzewem dorastającym do wysokości 35-40 m, o pierśnicy 1,5-2,0 m. Korona dębu jest szeroka i silnie rozgałęziona. Jest gatunkiem światłolubnym, rośnie na glebach żyznych i wilgotnych. Jest drzewem długowiecznym, dożywa 1 000 lat, stąd jest uznawany za symbol siły, długowieczności i mocy.

Zasięg naturalny

Dąb szypułkowy ma rozległy zasięg geograficzny obejmujący prawie całą Europę, z wyjątkiem skrajnie południowych i północnych części kontynentu. Na terenie Polski jest pospolitym gatunkiem na całym niżu oraz na pogórzu do około 600 m n.p.m.

Liście

Liście dębu szypułkowego są w zarysie odwrotnie jajowate i krótkoogonkowe, u nasady sercowate, z wyraźnymi uszkami. Osiągają długość do 14 cm i szerokość około 8 cm.

Kwiaty

Niepozorne, zielono-żółte kwiaty dębu są rozdzielnopłciowe. Kwiaty męskie zebrane są w zwisające kotki, kwiaty żeńskie są mniej liczne, drobne, o buteleczkowatym kształcie. Kwiaty kwitną od końca kwietnia do końca maja.

Owoce

Owocami dębu są orzechy zwane żołędziami, brązowe z podłużnymi prążkami, w zarysie owalno-walcowate ze spłaszczoną nasadą, osadzone w półokrągłych miseczkach, zebrane po kilka na kilkucentymetrowych szypułkach.

Cechy użytkowe/zastosowanie

Dąb dostarcza najcenniejszego drewna w naszych lasach. Jest ono najbardziej cenione ze względu na swą twardość, trwałość i odporność. Jest wykorzystywane w budownictwie i stolarstwie. Dębina zatopiona w wodzie po wielu latach staje się czarna i matowa, tworząc tzw. „czarny dąb” lub „polski heban”.

Ciekawostka:

Żołędzie stanowią cenny pokarm dla wielu ssaków i ptaków. Należą do nich m.in. sarny, jelenie, dziki, łosie, żubry, wiewiórki, myszy, popielice, kowaliki i sójki.

Kora dębu jest surowcem zielarskim. Posiada właściwości ściągające, przeciwzapalne, bakteriobójcze oraz przeciwbiegunkowe. Korę dębu można też stosować zewnętrznie – na odmrożenia, choroby skóry i oparzenia.

Do góry